Książkę o piłce nożnej w byłym województwie łomżyńskim dostałem kilka lat temu. Jest to prezent od działacza jednego z tamtejszych klubów. Region ten nigdy nie wsławił się wielkimi sukcesami piłkarskimi. Największym osiągnięciem był dwuletni pobyt Łomżyńskiego Klubu Sportowego na zapleczu ekstraklasy. Jednak działo się to już po wydaniu tej publikacji.
Najstarszym klubem w regionie, którego tradycje kontynuowane są do dziś jest Warmia Grajewo. Klub z miejscowości leżącej przy ówczesnej granicy polsko-niemieckiej powstał w 1924 roku. Jednak autor wskazuje, że pierwsze mecze na tych ziemiach odbywały się w Łomży. Mieli je rozgrywać żołnierze z 4.p.p. Legionów Polskich, którzy stacjonowali w tym mieście od końca kwietnia 1917 roku.
Również z Łomży pochodziła drużyna, która jako pierwsza wystąpiła w najwyższej klasie rozgrywek przedwojennego Białostockiego OZPN. Łomżyński Klub Sportowy zadebiutował w nich w 1934 roku i wygrał swoją grupę. Rok później do łomżan dołączyła wspomniana już Warmia. Mimo, że do Klasy A została dołączona „przy zielonym stoliku” zostawiła w pokonanym polu wszystkich rywali. Grajewianie byli jedynym międzywojennym mistrzem białostockiego Okręgu, który pochodził z regionu łomżyńskiego. W 1936 roku jako trzecia do najwyższej klasy w okręgu dołączyła drużyna Makabi Łomża. W Łomży funkcjonował także zespół piłkarski 33.p.p., jednak w odróżnieniu od wielu innych drużyn wojskowych nie występował on w rozgrywkach związkowych.
Powojenne lata autor podzielił na poziomy rozgrywkowe i sezon po sezonie opisywał występy drużyn reprezentujących region na wyższych szczeblach rozgrywkowych. Skrupulatnie została przedstawiona także lokalna rywalizacja. Jednak dopiero od sezonu 1976/1977, kiedy to powstał Łomżyński Okręgowy Związek Piłki Nożnej. Książka dostarcza wielu ciekawych informacji o funkcjonowaniu Związku. Są to ciekawostki z pierwszej ręki, wszak autor od 1987 roku był prezesem ŁOZPN. W książce też są niesamowite opowieści o tym dlaczego dlaczego Hapoel Białystok w 1935 roku nie dojechał na mecz do Grajewa, czy dlaczego wojskowy Grom Czerwony Bór nie zdołał dojść sprawiedliwości po kolejce cudów w 1983 roku.
Niestety, książka nie przedstawia wszystkich rezultatów. Są też i nieścisłości, typowe dla ówczesnej historiografii sportowej. Treść książki naszpikowana jest rezultatami meczów oraz oraz odnośnikami do źródeł niczym babciny keks bakaliami. Porządek, na który wpływ miała zapewne oficerska kariera autora, widać na przestrzeni całej książki. Co prawda wolałbym, aby klasy nazywane były ich faktycznymi nazwami, a nie numerami ligi. Niestety jest to tak powszechnie używane uproszczenie, do którego powoli zaczynam się przyzwyczajać, jak do tego, że wiele osób mówi "poszłem wziąść". Ale w tak dobrej książce jest mi to łatwiej przełknąć. Trzeba przyznać, że północno-wschodnia Polska choć najuboższa w liczbę drużyn piłkarskich i ich monografii, dochrapała się dwóch wręcz wzorcowych monografii regionalnych. Obok książki Henryka Pestki ukazało się także szersze opracowanie Jerzego Górko pt. Piłkarskie dzieje Podlasia, w którym przedstawiony został futbol w całej północno-wschodniej Polsce.
Henryk Pestka
Piłka nożna na ziemi łomżyńskiej w latach 1917-1997
344 stron
Łomża, 1998
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz